7 فوریه 2024- مطالعه ی اخیراً منتشر شده در JAMA Internal Medicine نشان می دهد که درمان جایگزینی تستوسترون (TRT) به تنهایی نباید به عنوان یک مداخله درمانی برای پیشگیری یا درمان دیابت در مردان مبتلا به هیپوگنادیسم، استفاده شود.

این مطالعه شواهدی مبنی بر اثربخشی درمان جایگزین تستوسترون در جلوگیری از پیشرفت پیش دیابت به دیابت یا بهبود کنترل قند خون در مردان مبتلا به هیپوگنادیسم، ارائه نکرد.

در این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده (RCT) روی 5204 شرکت کننده ی (45 تا 80 سال) مبتلا به هیپوگنادیسم و پیش دیابت (1175 نفر) یا دیابت(3880 نفر)، تفاوت معنی داری در خطر پیشرفت از پیش دیابت به دیابت وجود نداشت. در این مطالعه، یک گروه از افراد شرکت کننده بطور تصادفی درمان جایگزینی تستوسترونو یک گروه دارونما دریافت کردند.درمان جایگزینی تستوسترون کنترل قند خون را در مردان مبتلا به پیش دیابت یا دیابت بهبود نداد.

پیش دیابت با افزایش خطر پیشرفت به دیابت نوع 2، بیماری مزمن کلیوی، بیماری قلبی عروقی و مرگ و میر به هر علت مرتبط است. در مردان، سطوح پایین تستوسترون با افزایش خطر ابتلا به پیش دیابت و دیابت نوع 2 مرتبط است.

درمان جایگزینی تستوسترون در مردان مبتلا به هیپوگنادیسم، باعث کاهش توده چربی در کل بدن و چربی احشایی، بهبود حساسیت به انسولین و افزایش توده عضلانی می شود. افزایش توده عضلانی ناشی از تستوسترون ممکن است به طور ثانویه نتایج متابولیکی را بهبود بخشد. با این حال، اثر درمان جایگزینی تستوسترون در مردان مبتلا به هیپوگنادیسم بر خطر پیشرفت از پیش دیابت به دیابت یا القای بهبود در سطح قند خون در افراد مبتلا به دیابت ناشناخته است.

برای پر کردن این شکاف دانش، دکتر Shalender Bhasin، و همکارانش از دانشکده پزشکی هاروارد، قصد داشتند کارایی درمان جایگزینی تستوسترونرا در جلوگیری از پیشرفت پیش دیابت به دیابت در مردان مبتلا به هیپوگنادیسم و پیش دیابت، و القای بهبود کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت، ارزیابی کنند.

برای این منظور، محققان یک مطالعه فرعی تودرتو، و یک تجزیه و تحلیل به قصد درمان، بر روی  مردان 45 تا 80 ساله ی مبتلا به هیپوگنادیسم و پیش دیابت یا دیابت که در کارآزمایی بالینی تصادفی و کنترل شده با دارونما (TRAVERSE) در 316 سایت کارآزمایی در ایالات متحده شرکت داشتند، انجام دادند.

شرکت کنندگان بطور تصادفی به نسبت 1:1 در گروه ژل تستوسترون 1.62% یا ژل دارونما قرار گرفتند. از بین 5204 شرکت کننده، بطور تصادفی 1175 نفر مبتلا به پیش دیابت (میانگین سنی 63.8 سال) و 3880 نفر مبتلا به دیابت (میانگین سنی 63.2 سال) در این مطالعه وارد شدند. میانگین سطح هموگلوبین A1c در مردان مبتلا به پیش دیابت 5.8 درصد بود.

نقطه پایانی اولیه این مطالعه خطر پیشرفت از پیش دیابت به دیابت نوع 2 بود که با استفاده از رگرسیون log-binomial  با اندازه گیری های مکرر تحلیل شد. نقطه پایانی ثانویه خطر بهبودی قند خون در مردان مبتلا به دیابت بود.

بهبود در کنترل قند خون به صورت سطح هموگلوبین A1c کمتر از 6.5% (برای تبدیل به نسبت هموگلوبین کل، ضرب در 0.01] یا 2 بار اندازه گیری قند ناشتای کمتر از126 میلی گرم در دسی لیتر(برای تبدیل بهmmol/L، ضرب در 0.0555) بدون داروی دیابت، تعریف شد.

یافته های کلیدی این مطالعه به شرح زیر بود:

· خطر پیشرفت به دیابت بین گروه تستوسترون و دارونما تفاوت معنی داری نداشت: 0.7% در مقابل 1.4% در شش ماه ، 7.8% در مقابل 10.7% در 12 ماه، 10.1% در مقابل 14.6% در 24 ماه، 12.8% در مقابل 15.8% در 36 ماه و 13.4 درصد در مقابل 15.7 درصد در 48 ماه از مصرف دارو و دارونما.

· نسبت شرکت کنندگان مبتلا به دیابت که بهبود قند خون و تغییرات در سطح گلوکز و هموگلوبینA1c  را تجربه کردند، در مردان مبتلا به پیش دیابت یا دیابت تحت درمان با تستوسترون و دارونما، مشابه بود.

محققان نوشتند: نرخ پیشرفت از پیش دیابت به دیابت بین مردان تحت درمان با تستوسترون و دارونما در مردان میانسال و مسن مبتلا به هیپوگنادیسم و پیش دیابت در مطالعه دیابت TRAVERSE تفاوت معنی داری نداشت.

آنها نتیجه گیری کردند که درمان جایگزینی تستوسترون نتوانست کنترل قند خون را در مردان مبتلا به هیپوگنادیسم و پیش دیابت یا دیابت بهبود بخشد.

منبع:

https://medicaldialogues.in/urology/news/testosterone-replacement-fails-to-prevent-progression-of-prediabetes-to-diabetes-in-men-with-hypogonadism-jama-124084